باشد که یاد و خاطرشان برای یک انقلاب باشد

سام در ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۲ (۳ مهر ۱۴۰۱) به طور ناگهانی و غیرمنتظره این سیاره را ترک کرد. او در سن ۳۳ سالگی، ۹ روز پس از مرگ مشکوک ژینا امینی ۲۲ ساله در ۱۶ سپتامبر در بیمارستانی در تهران، بر اثر ایست قلبی در شهر نیویورک درگذشت. از ۱۶ تا ۲۵ سپتامبر، من در بخش آی‌سی‌یوی بیمارستان بودم، به این امید که دخترم از کمای ناشی از حمله قلبی خارج شود. در حالی که در آنجا مشغول شب‌زنده‌داری ۲۴ ساعته‌ام بودم، برای این که حواسم را به چیز دیگری معطوف کنم، به اخبار گوش می‌دادم. از خبر مرگ وحشتناک ژینا به دست گشت ارشاد، یعنی همان «پلیس اخلاق» ایران که او را به اتهام عدم رعایت حجاب با عفت کافی و منطبق با پروتکل‌های دولتی دستگیر کردند، جا خوردم. فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران ابتدا ادعا کرد که ژینا بر اثر ایست قلبی فوت کرده و قبل از انتقال به بیمارستان به کما فرو رفته بود، روایتی که نه تنها به این دلیل که عین داستان سام بود، بلکه به علت شدت مخوف بودنش نیز توجه مرا جلب کرد. ادعایی که در مورد علت مرگ او اعلام شده بود توسط زنانی که همراه ژینا بازداشت شده بودند زیر سوال رفت، چرا که آنها برای جهانیان مشاهدات‌شان را از خشونتی که از سمت پلیس بر ژینا متحمل شده بود بازگو کردند. در نهایت، اسکن‌های پزشکی‌ای که به رسانه‌ها درز کردند صدمات وارد شده به سر او را که منجر به خونریزی مغزی‌اش شده بود، برملا ساختند. چنانچه خوانندگان این وبسایت بدون شک می‌دانند، مرگ ژینا امینی منجر به اعتراضات گسترده، عظیم، و بدون رهبر در ایران و سراسر جهان شد، و توجه‌ها را در درجه‌ی اول معطوف به خشونتی که منجر به مرگ او شد کرد، و به طور گسترده‌تری، توجه همگان را به بی‌عدالتی وارد شده بر زنان تحت فرمان قوانین زن‌ستیز و به شدت محدود کننده‌ای که چگونگی ظهور آنها در انظار عمومی را تعیین می‌کند، جلب کرد. بسیاری از تظاهرکنندگان توسط نیروهای امنیتی ایران مجروح شدند؛ نیروهایی که شهروندان ایرانی معترض به حجاب اجباری و رفتار وحشتناک با ژینا و سایر زنان بازداشت شده را مورد ضرب و شتم قرار دادند، به آنها تیراندازی کردند، آنها را ناقص‌العضو و حتی به قتل رساندند.؜

هم‌زمانی رمزگونه‌ی مرگ این دو نفر در سپتامبر ۲۰۲۲ و اینکه هر دوی آنها به شیوه‌ای، گر چه متمایز، با کنشگری مرتبط هستند، سام و ژینا را، با اینکه شرایط‌‌شان دنیاها از هم فاصله داشت، برای همیشه برای من به هم پیوند زده است. در مورد ژینا، قوانین خشن زن‌ستیز تحمیل‌شده توسط دولت، محدودیت‌های دائمی‌ای ایجاد کرد که در نهایت برای او کشنده بود، و مرگ او به عنوان کاتالیزوری برای کنشگری در ایران و سراسر دنیا عمل کرد. در مورد سام، زندگی با تمام مشکلات اِف.دی. یک چالش روزانه بود که منشأ‌اش یک جهش تک ژنی، محدودیت‌های طب غربی، و واقعیت‌های توانمند‌گرا بود. سام از این که در.؜؜خیابان بهش خیره می‌شدند و از گیر افتادن در خارج از؜؜؜؜؜؜ساختمان‌هایی که به دلیل عدم امکان دسترسی برای صندلی چرخ‌دار نمی‌توانست به آنها وارد شود، بار زیاد ادراک حسی (سِنسُریال اُورلود)، و مسائلی دیگر، خسته و آزرده بود. او فعالان معلولیتی حائز اهمیتی که قبل از او وارد این عرصه شده بودند را می‌شناخت، مانند جودیت هیومن خارق‌العاده، که به عنوان مادر جنبش حقوق افراد دارای معلولیت شناخته شده است. هیومن در سال ۱۹۴۷ به دنیا آمد، زمانی که «قوانین زشت» ایالات متحده که مانع حضور افراد دارای معلولیت آشکار در انظار عمومی می‌شدند هنوز پابرجا بودند، و زندگی‌اش را صرف مبارزه برای حقوق افراد معلول کرد—برای رسیدنشان به حق تحصیل، حق رای، حق دسترسی به فضاهای عمومی و خصوصی، و بسیاری از حقوق اولیه‌ی دیگر که سرانجام با تصویب قانون آمریکایی‌های دارای ناتوانی در سال ۱۹۹۰ تضمین شدند. از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۱، او در دفتر  آموزش استثنایی و خدمات توانبخشی در دپارتمان آموزش دولت کلینتون خدمت کرد، و پس از آن به فعالیتش به عنوان مدافع حقوق معلولیت در سراسر جهان ادامه داد. زمانی که مرکز مطالعات ناتوانی/معلولیت را در ان‌وای‌یو تأسیس کردم، از جودی هیومن دعوت به سخنرانی کردم و ما با هم دوست شدیم. او همیشه جویای احوال سام بود تا ببیند حالش چطور است، و در طول تعطیلی‌های ناشی از کووید-۱۹، وقتی که شهر نیویورک در شرایط قرنطینه بود، با او تماس می‌گرفت. یکی از جالب‌ترین فعالیت‌های قرنطینه‌ی من و سام تماشای مستند فوق‌العاده‌ی کریپ کمپ (۲۰۲۰)، که به زندگی جودی هیومن و کنشگران حقوق معلولیت همراهش می‌پردازد، بود. در ماه مه  ۲۰۲۲ (اردیبهشت ۱۴۰۱)، من افتخار معرفی جودی هیومن در مراسم فارغ التحصیلی ان‌وای‌یو در استادیوم ینکیز را داشتم، جایی که او دکترای افتخاری دانشگاه را دریافت کرد. دانشجویان از او همانند ستاره‌های راک استقبال کردند و بر سرش ریختند. تک تک افرادی که به او معرفی می‌شدند، در نتیجه‌ی توجه و دقتی  باورنکردنی‌ای که او نثارشان می‌کرد، احساس می‌کردند که واقعا دیده و شناخته شده‌اند؛ او درخشان و شاد بود، معرکه بود، با قلبی بزرگ و لبخندی  جذاب. در مسیر برگشت به خانه از مراسم، تلفن من را خواست تا بتواند با سام از طریق فیس تایم ارتباط برقرار کند.؜